legitymizacji reżimu. A nominowanie bezpartyjnego, choćby był niekompetentny, zawsze stwarzało wrażenie, że selekcja dokonywana jest na drodze &lt;orig&gt;merytokratycznej&lt;/&gt;. Warto w tym miejscu zauważyć, że od lat siedemdziesiątych przynależność do partii nie była w Polsce związana z przekonaniami ideologicznymi. W większości wypadków wstąpienie do partii wiązało się z postawami oportunistycznymi i karierowiczostwem. Aby zilustrować tę tezę, wystarczy powiedzieć, że ponad 60% członków nomenklatury z 1988 roku zadeklarowało się jako katolicy. Już ten fakt jest wskaźnikiem szeroko rozpowszechnionego w komunistycznej Polsce zjawiska: głębokiego rozdziału między życiem publicznym a prywatnym. Rozdział ten jest w polskiej literaturze socjologicznej opisywany jako dymorfizm społeczny &lt;gap&gt;.<br>Bycie katolikiem w