polskiej szarzyźnie własny, bajeczny świat. Otacza go aura. Pozbawiony zasad, piastuje własne zasady. To erudyta i łgarz. Wolny człowiek w zniewolonym świecie. Niebieski ptak płacący wysoką cenę za swoją niefrasobliwość. Dwa skrajne warianty tej postaci to stary pan Julian Wołoszynowski z części Moi pisarze i Ireneusz Iredyński w Śmierci. Pierwszy karmi się wyłącznie przeszłością, drugi wypiera się swojej przeszłości, kreując swoją osobowość poprzez ciągle nowe ekscesy. Wytworny eskapista i brutalny nihilista. Nowakowski podziwia ich i umie o nich pisać. Używając jego własnego określenia: w tych portretach styl jego prozy jest znacznie bardziej "karnawałowy" niż "postny".<br><br>&lt;page nr=186&gt;<br><br>W eseju Karnawał i post pisarz