Rotha nie potrzebowałem żadnych ćwiczeń, po prostu grałem, uniesiony jego delikatnością, wyrozumiałością, taktem, jego nieobecnością, choć Roth przecież był obecny, jak najbardziej, może intensywniej niż inni, tylko jego istnienie było przezroczyste, nie przytłaczał sobą, swoją wirtuozerią. Prześwitywało przez niego biurko, obite ciemną skórą krzesło, stosy nut, okno i korony czerwonych kasztanowców, prześwitywali inni, jakby użyczał im swojej obecności. Aż w niej jaśnieli. <br><br>Po zajęciach u Rotha nie potrzebowałem żadnej rozgrzewki, żadnych ćwiczeń, ale ułożenie palców na gryfie i smyczku to nie to samo co pozycja rąk na pianinie. Wiecznie miałem z tym problemy. Panna Wypych zwracała mi uwagę zrazu spokojnie, zdawałem