Na samym skraju półeczki udało mi się przyciągnąć go do siebie. Trzymałam burtę i usiłowałam pchać ją w prawo. Szło coraz łatwiej, ale zaczęłam mieć obawy, że w pewnym momencie ręce zostaną mi na jachcie, a nogi na skale i albo się rozedrę, albo wlecę do wody. Takie zakończenie tej katorżniczej pracy było zupełnie sprzeczne z moimi zamiarami.<br>Jacht zaczął skręcać trochę za bardzo i dziób zbliżył się do skały po drugiej stronie. Przesmyk prowadzący do wyjścia był tak wąski, że ledwo się w nim mieścił. Szybko przelazłam przez burtę i popędziłam ku przodowi, narażając się teraz na odwrotne niebezpieczeństwo, mianowicie