szeptem Adaś. - Niech pan uspokoi psy, a ja sobie stąd pójdę.<br>Usiłował wygramolić się z budy. Psy na widok człowieka warknęły groźnie i zaczęły zbliżać się podstępnie.<br>- Panie! - zawołał Adaś niemal ze łzami. - Niech je pan odpędzi.<br>- Psy nie wyrządzą kawalerowi żadnej krzywdy! - mówił garbaty człowiek posępnie. - A czemu to kawaler spał w tej budzie?<br>- Bo zbłądziłem...<br>- Czy kawaler jest z obozu?<br>Adaś zawahał się nie wiedząc, co odpowiedzieć. Skłamać nie chciał.<br>- A... więc nie z obozu - mówił tamten, jak gdyby sam do siebie. - W obozie mają inne odzienie...<br>- Czy ja mogę pójść sobie? - zapytał Adaś szybko. - Pójść? A dokąd? Teraz