opisuje układ. Już w 1949 r. Haxel, Jensen, Suess i Goeppert-Mayer zasugerowali, że nukleony zawsze podlegają silnemu sprzężeniu spin-orbita, zgodnie z zależnością ((...)) i że całkowity spin jądra I jest sumą spinów nukleonów (chodzi oczywiście o całkowite momenty pędu) ((...)) W ten sposób wszystkie poziomy w liczbie I są rozszczepiane, każdy na dwa poziomy o wartościach kwantowych ((...)) Zakłada się, że występują znaczne różnice w energii nukleonów, w zależności od tego, czy spinowy moment pędu jest równoległy, czy antyrównoległy do orbitalnego momentu pędu. Wprowadza się więc rozszczepienie powłok, które można przypisać sprzężeniu spin-orbita, tak że stan wypadkowego momentu pędu ((...)) 1/2