i przedstawił go tym, którzy go jeszcze nie znali.<br><br>- Proszę, niech pan siada... Może kieliszek koniaku?<br><br>- Wszyscy napijemy się koniaku - rzekł Jurczenko. - Prawda, Zenaido Mojsiejewna?<br><br>- Dobrze, ale nie przerywajmy gry - poprosiła zarumieniona jak brzoskwinia panna Kazimiera.<br><br>Tekla przyniosła na tacy napełnione już kieliszki i postawiła na środku stołu. Jurczenko podał kieliszek Zinoczce i zawołał:<br><br>- Zdrowie pań prześlicznych!<br><br>Polina podeszła do panny Kazimiery, trąciła kieliszkiem w jej kieliszek i powiedziała cicho:<br><br>- A ja piję za prawdziwą miłość...<br><br>Panna Kazimiera spojrzała na nią niepewnie, umoczyła usta i odstawiła kieliszek. Potem nagle oblała się jeszcze większym rumieńcem i rzekła spuszczając oczy:<br><br>- Nie znam się