strony, że stajesz w obronie tej dziewczynki, ale wierz mi, nie mieszaj się do cudzych spraw. Ta mała to nic dobrego. Znam ja jak zły szeląg. Sam się przekonasz. Do widzenia, do widzenia! Kłaniaj się swojej matce ode mnie. Od Hipolita Zasobka. Hipolit Zasobek, pamiętaj, mój młody panie. <br>Podniósł swój kij i ruszył do domu. Odwrócił się jeszcze raz i powiedział: <br>- A ta mała to, mówię ci, diablę, nie dziewczyna. Rodzona córka swego ojca. <br>- Jest pan złym człowiekiem, Hipolicie Zasobku. I Pan Bóg pana skarze. Nie dziś, to jutro. <br>Hubert obejrzał się i dostrzegł dwie łzy w oczach dziewczynki. Starała się