Od strony miasta nadciągał ciężki i czarny walec chmur. Kiedy przesłonił słońce, uczyniło się szaro jak w dzień jesienny, ale chmury za to straciły na swej grozie, okazały się mętne, przepełnione obfitą wilgocią. Polek siedział w krzakach naprzeciwko willi Puciałłów. Legowisko jego było już trochę zagospodarowane. W pogotowiu leżał mocny kij klonowy do obrony, garść siana służyła za krzesło i poduszkę, strzępki gazet do czytania, a nawet kawałek dykty na wypadek deszczu. Polek czatował tu od rana. Kiedy Wisia szła do szkoły, nie zaczepił jej, bo chciał napaść oczy bolesnym dlań widokiem; gdy wracała, nie miał już śmiałości zastąpić jej drogi