dym ku sobie i wcierał w twarz.<br>- Nie wkurwiaj, Kuc! Zebrało mu się na zabawę - Wojtuś pogroził znowu pięścią.<br>Jakiś strażak ruszył w tamtym kierunku, Wojtuś za nim. Jednak w tym samym momencie Kuc pokłonił się nisko ziemi i skoczył w płomienie. Z ust Wojtusia wydarł się stłumiony jęk, a kikut z zawiązanym rękawkiem zachybotał gwałtownie. Po chwili uniósł tę swoją koksowniczą szuflę i zaczął machać rozczapierzonymi palcami, jakby na pożegnanie. A ksiądz proboszcz nadal milczał przerażony i nic nie czynił.<br>Zygmunt chciał się wycofać, lecz pulsujący tłum pchał go do przodu. Syreny karetek, białe kitle lekarzy biegających jak zwierzęta po