należeli byli i ona, i Adam.<br>Przystanęła i zamknęła powieki.<br>Ale żaden obraz nie zarysował się pod jej powiekami.<br>Jak zawsze z zapadnięciem nocy, ożyła głucha za dnia puszcza.<br>Dzięki ciemnościom ryki podrażnionych głodem lwów sprawiały wrażenie jakby wygłodniałe zwierzęta były bardzo blisko.<br>A rzeczywiście tuż obok załopotał skrzydłami ja kiś duży nocny ptak prawie się o nią otarł.<br>Potem dobiegł ją płacz małp.<br>I nagle przeniknęła ją przytłaczająca pewność, że nigdy nie wyruszy o świcie ku dalekiej północy w poszukiwaniu utraconego ludu, tutaj spędzi wszystkie swoje dni aż po ich ostateczny kres, i tutaj, przed Jaskinią Wiatrów, synowie spalą ciała