tam trwał. W wyłupiastych oczach Lejbusia. W nocnym szczekaniu psów. W porannym wyciu syren fabrycznych. W samotnych świat-<br>łach lamp nad ulicą. Trwał we mnie jak dawno zapisany ślad. Czy dlatego płakałam tak często? <br>Bo przecież wszystko jest radością, kiedy idę z tatusiem znajomą i zwyczajną ulicą Nawrot, rozpoznając zapach kiszonych ogórków, kapusty w beczkach i śledzi, buchający z małych sklepików, do których prowadzą wyszczerbione schodki. I jest jeszcze woń śniegu, chłodna i mokra - cała ulica mieni się w iskrach osiadłych na rzęsach. Kocham ten niski domek na rogu Sienkiewicza: w okienkach przez cały rok łodyżki kwitnące białymi dzwoneczkami, nad nimi