wraca do czasu przed zaklęciem <br>złej godziny Dominika. To przez babkę stała się <br>faktem postarzała nagle twarz dziadka. Nawet koń by się <br>załamał pod ciężarem babki złości, co dopiero <br>człowiek.<br>- Krzyczała? - dziwi się Joachim Pażych. - Słowa <br>nie powiedziała. To ja byłem niedobry, Dominiko. Ja <br>"krzyczałem". Nie zauważyłaś, że płakała? <br>Tak - kiwa głową - tak bywa, Dominiko. <br>Wbrew sobie.<br>- A pojutrze... - mówi spokojnie po chwili. - Siadaj <br>i słuchaj. Adam... - dziadek znów przerywa. - Tak <br>ma na imię. Nie wiem, czemu myślałem, że inaczej, <br>może Piotr... Musimy mu pomóc, Dominiko - patrzy badawczo <br>w szeroko otwarte, bardzo teraz świetliste oczy.<br>- Ma kłopoty - zasępił się dziadek. - No