pożegnać księdza, z którym rozmawiałem. Nie było go już przy nas. Nie zniknął jednak. Dostrzegłem jego plecy w głębi korytarza, którym powracał do czytelni. I dopiero wówczas w jednym mgnieniu uprzytomniłem sobie, gdzieśmy się widzieli. To był przecież ten ksiądz, który w pewnej chwili wywołał księdza de Vos i potem klarował &lt;page nr=92&gt; mu coś półgłosem pod drzwiami pokoju, gdzie czekałem. No, jasne, że to ten.<br>- Uwaga. Schodki.<br>Niejedne! Wąskie przejście, półmrok, co rusz, to zakręt i stopnie! Dwa, trzy, pięć. To w górę, to w dół. W sercu lekki ucisk. W głowie pustka. Ksiądz, raz rozpoznany, z miejsca rozwiał się. Uczucie skrępowania