fragmentów wszelkiej polskiej klasyki, nie tylko zresztą teatralnej, bo cytował na przykład księdza Kitowicza - miał to być Polaków portret własny, jak anonsował w wywiadach, a w gruncie rzeczy paszkwil. Ostatecznie wszystko zginęło w symbolice tak zagmatwanej, że przy sztuce Maćka D. Umarła klasa czy Wielopole, Wielopole wydawały się proste i klarowne jak Zemsta. Dostaliśmy zaproszenie na premierę, a ponieważ moja percepcja natychmiast zamknęła się na działania sceniczne, obserwowałem z profilu Lenkę. Sprawiała wrażenie skupionej, zapatrzonej, zasłuchanej, tedy zaskoczyło mnie, gdy nagle poczułem jej dłoń, najwyraźniej nakazującej mi powstanie z miejsca.<br>- To jest nie do oglądania - szepnęła i nie powiem, by zaskoczenie