stromych schodkach, podobnych do tych, co się wspinały na strych za tajemnymi drzwiczkami. Dochodziło się do niskiego pokoiku (w którym, żeby stać, musiałem pochylić głowę), a górna połówka wielkiego okna rzucała nad podłogą trochę dziwnie niepokojącego światła. Bo wielkie okno było przedzielone dziko wyrosłym stropem. Tak - bo na zewnątrz panowała klasycystyczna architektura, mająca swoje żelazne wymogi... a wewnątrz rozsadzały ją życiowe potrzeby. Starszy pan bardzo lubił dziewczynę do posługi... "Ach, pamiętam - wspomina Jacek - jaka była wzruszająca..." Ale nikomu nie przeszkadzało, że ta wzruszająca istota wspinała się co wieczór do swojej pół izdebki, pół klatki i żeby popatrzeć na łąkę, musiała klęknąć