całości przeniesiona poza scenę, obecna jedynie w relacjach posłańców, w reakcjach matki i narzeczonej króla najpierw na fałszywą wiadomość o niegodnym postępku Kodrusa (akt 4, gdy za króla przebrał się zły minister) i prawdziwą, o jego śmierci &#132;dobrowolnie dla ojczyzny powziętej" (akt 5). Nie jest to już jednak czysta, klasycystyczna tragedia &#150; jak pisał W. Hahn &#150; ale dzieło zmącone wpływami nowoczesnego dramatu. Z jednego zwłaszcza względu warte jest ono przypomnienia: wszak wespół z dojrzałymi przekładami tragedii Alfieriego i Crébillona, młodzieńcze tragedie Felińskiego stanowią swoistą ramę gatunkową tej twórczości, w której centrum jaśnieje największe osiągnięcie epoki &#150; Barbara Radziwiłłówna.<br> Feliński