dziennikarzy, z myślą o korzyści materialnej. Pomiata ona podstawowymi zasadami moralności i obyczajności, jest z reguły nudna i pretensjonalna, a szpalty jej zapełnione są albo grafomańskimi wierszami i poematami, albo absurdalnymi artykułami krytycznoliterackimi, stanowiącymi w gruncie rzeczy groteskową wręcz autoreklamę.<br> Od tej przygnębiającej rzeczywistości uciekał Koźmian do lektury dzieł ulubionych klasyków &#150; Tacyta, Wergiliusza, Horacego i Cycerona, ze szczególnym upodobaniem zatrzymując się przy takich dziełach Marka Tuliusza, jak Cato Maior de senectute (Katon Starszy o starości), Laelius de amicitia (Leliusz o przyjaźni) oraz Epistulae ad Atticum (Listy do Attyka). Z pisarzy polskiego oświecenia czytywał w tym czasie z upodobaniem pisma Tadeusza