się z nadziejami na przyszłość i niezrozumiałą ulgą, dotyczącą teraźniejszości. Od czasu do czasu kołatało się w nim jeszcze uczucie gniotącego go przymusu, chwilami zaś pojawiał się żal za zmarnowaną okazją. Wszystko to razem stało się tak skomplikowane, że poczuł potrzebę jakiegoś pokrzepienia się, które by dopomogło w rozwikłaniu męczącego kłębowiska. Wstał zatem i opuścił biuro, a pozostawione na stole narzędzie zbrodni całkowicie umknęło z jego pamięci.<br>- Głodny jestem - powiedział Karolek w parę chwil zaledwie po wyjściu Lesia. - Nie macie czegoś do zjedzenia?<br>Pogrążony w pracy Janusz podniósł głowę i rozejrzał się wokoło.<br>- Sam bym coś zjadł - mruknął. - A ten gdzie