południa, Wiesław idzie na zimowy spacer. Potem jest obiad, jedzenie i do późnego wieczora telewizor, jak leci. Nawet nie sposób wspomnieć o prawdziwym znaczeniu tych dni. Oni wszyscy, prócz Tośka, są absolutnie indyferentni, nawet nie można ich nazwać ateistami. Nic ich nie obchodzi. "Szkoda czasu i atłasu na myślenie o klechach" - jak określa Grażyna. Wiesław popatruje z przyganą na córkę, ale to jedynie delikatność wobec mnie. Jego zresztą nigdy nie interesowały sprawy wiary. A Irenka? Kiedyś prowadziłam ją w wianuszku do komunii świętej, ale chyba bardziej interesowała ją suknia niż właściwe znaczenie obrzędu. Jest całkowicie obojętna, drażni ją wiara syna. Nie