szyjki wydłużonego dziobu. Mizusima nauczył się sam grać w czasie wojny i improwizuje teraz dla towarzyszy pełne żalu, nostalgii i zadumy melodie, które "własnymi słowami" opowiadają na strunach los tej grupki rozbitków rzuconych daleko od kraju ojczystego. Oddział dobija do małej wioski burmeńskiej; o zmierzchu okazuje się, że wpadł w kleszcze angielsko-hinduskie. Następuje najsugestywniejsza scena filmu. Zapada wieczór, na pociemniałe nagle niebo wypływa księżyc i oświetla skały i dżunglę blaskiem, w którym jest coś wspaniałego i zarazem posępnego, tragicznego - jakby sygnał wytchnienia dla skrwawionej Złotej Ziemi, zanurzającej się codziennie tak samo w nieprzeniknionym, ożywczym bezmiarze nocy. Żołnierze japońscy <page nr=36> obserwują przez