właściwie czas nie był po temu odpowiedni. Czy jestem dobrą matką? Może wcale nie pragnęłam dzieci? Matka oblewa się zimnym potem, bo dotąd nigdy o tym nie myślała. O mężu, że jest potworem, że wykorzystuje ją po to, by "mieć rodzinę, tak jak wszyscy", myślała dość często, właściwie po każdej kłótni - ale o sobie i dzieciach? Przecież je kocha, jej miłość zawsze była niepodważalna. Chce zasnąć, ale w męce niewiedzy, najgorszej z możliwych, bo dotyczącej fundamentalnych wątpliwości na swój własny temat, nie może zmrużyć oka. Nie ma się do kogo przytulić, komu zwierzyć, choć obok niej leży najbliższy człowiek. Wystarczy sięgnąć