dylach podłogi, tego stłoczenia się w ciżbie, ramieniem o ramię, plecami o plecy... tego dzierżenia nędznych tobołków na kolanach... Wspomniał rodziców - i doznał bolesnego ściśnienia w piersi I znowu ozwał się głód nieustępliwy, szarpiący ostro Musiało być już dobrze po południu, bo w izbie szarzeć zaczynało brudnym zmierzchem - gdy naraz klucz zazgżytał w zamku i drzwi otwarły się szeroko.<br>W rogu stanął pan komisarz Locci mając za plecami Żandarma i dwóch Kozaków.<br>Rekruci co najbliżsi pozrywali się na nogi.<br>- No, ciepło... drzewa dość macie?<br>Żandarm wyprężył się służbiście.<br>Podług rozkazu drzewo jest - oświadczył.<br>Światło?<br>Podług rozkazu... i światło będzie!<br>- To dobrze