najważniejszą formę<br>praktyki uznał medytację, w pewnych okresach praktyka koanów odgrywała <br>bardzo ważna rolę. Autorstwo drugiego, największego po Zapiskach z Błękitnego <br>Urwiska zbioru koanów, Zapisków o wyciszeniu, który powstał w XII wieku, <br>przypisuje się mistrzowi Wansongowi Xingxiu (jap. Bansho Gyoshu, <br>1166-1246) ze szkoły soto . W szkole tej również klasyfikowano koany, <br>wyróżniając trzy ich rodzaje: koany 'ostatecznej prawdy' (chiń. lizhi gong'an; <br>jap. richi koan), koany narzędzia (chiń. jiguan gong'an; jap. kikan koan) <br>i koany o naturze rzeczywistości (chiń. xiangshang gong'an; jap. kojo koan). <br>Według mistrza Nanpo Jomyo koany ostatecznej prawdy wyrażają istotę <br>rzeczywistości, którą opisują wszyscy 'buddowie' i patriarchowie, koany <br>narzędzia