na własną rękę znaleźć drogę powrotu do społeczeństwa. Na razie łagodny, brudny tłum ciśnie się do drzwi kościelnej stołówki, a potem się zobaczy, potem przyjdzie pora na wykarmioną cukrem, skrobią i silnymi lekarstwami nową, zaskakującą wizję. Jeżeli ich Bóg istnieje, jest na bardzo silnych prochach.<br>Wieje wiatr. Wariaci opatulają się kocami i zawojami, trzęsą się gliniarze objuczeni latarkami, kajdankami i rewolwerową bronią krótką, u Toma bufetowy po raz setny przeciera kontuar. Anglik wbiega po swojej serii schodków, przekręca klucz, orientuje się, że Carlos gdzieś wybył, ciska na biurko dwie puszki ze świeżymi skrętkami, nad którymi siedział rano w montażowni, zbiera do