podejrzliwością potem patrzyła na<br>niego. Mnie uniósł pod ręce i przesadził jak piórko. Złapał drąg, odbił<br>od brzegu, chwycił za linę rozwieszoną między brzegami i zapatrzył się<br>w bieg pociemniałej rzeki, a lina omal sama przesuwała mu się w rękach.<br> - Jak to na nas pan czekał? - spytała matka.<br> - A na kogóż by? - od jego dudniących słów aż się prom lekko<br>zakołysał.<br> Głos mu się jednak po chwili wypogodził i łagodnie już upomniał mnie,<br>abym nie trzymał się liny, bo mi skórę na rękach pozdziera, co innego<br>jego ręce, wyszlifowane jak schody do kościoła. Matce kazał siąść na<br>skrzyni, że wygodniej jej będzie