miały w kaczkowato rozpłaszczonym dziobie dziurkę, przez którą można było przewlec sznur, żeby ciągnąć narty "na pieska". Praktykowało się to za legendarnych czasów białego szaleństwa w górach przy szreni lub na "parszywym" śniegu. Mógł Zdyb na nartach dorobić się fortuny. Zamówienia sypały się zewsząd. Narty stawały się modne. Czekano w kolejce na deski. Akademickie związki narciarskie reklamowały wytwórnię Zdyba. Cóż z tego, kiedy "wolny duch" nie uznawał przymusu, zobowiązań i terminów. Ledwie jako tako napełnił kabzę, zamykał "fabrykę" i szedł hulać albo wyrywał na deski w pojedynkę lub z kompanią. Mijały święta, mijały następne "murowane" terminy, do wytwórni Zdyba dobijali się