turkotu maszyny i płaczliwego, pobożnego zawodzenia Stukonisowej. Tam - za oknami - przenikały powietrze trąbki taksówek i metaliczne uderzenia podków końskich o bruk.<br>O dziesiątej przyszedł student i od razu utopił twarz swoją w lustrze. Wydął nozdrza i usta rozchylił namiętnie. Trwał tak chwilę. Potem przez lustro przemknęło ze dwadzieścia różnych min, kolejno wyrażających ból, rozpacz, radość, rozpasanie, smętek i dumę. Wreszcie student odstawił lustro, pobiegł do kuchni, przez chwilę słychać było dźwięk szkła, potem chlipanie, mlaskanie ustami - znaczy, że jadł. Wrócił do pokoju. Rozebrał się z gorączkowym pośpiechem i sycząc rozkosznie, wlazł pod koc. Student usnął z miejsca, tak jak gdyby ze