nas też samy pokradnie i w dół zawlecze, aby nas nie naleziono &lt;/&gt;(III, VII, 6).<br><br><br>Ten cytat zawiera w skrócie całą poetykę Reja - poetykę obfitości postrzeżeń, frazeologicznych przytoczeń, powtórzeń, spiralnych nawrotów myśli. To nie tylko po prostu gawęda. Poetyka ta jest pochodną Rejowego poczucia czasu, płynącego zwolnionym i równym ruchem kolistym, gdzie kres jest zarazem początkiem.<br>Tu od razu pojawia się problem śmierci i topiki konsolacyjnej, które są czułym sprawdzianem programu filozoficznego i artystycznego każdego pisarza. Pod koniec księgi trzeciej, poświęconej wiekowi starczemu, Rej w kapitulum X stawia pytanie: "Gdy już poćciwy człowiek rozważy powinność śmierci, jako jej ma czekać i