miejsca, zburzyć Kraków!" (F 110) Już podział kraju na miejsca młode i stare budzi wesołość... Nie ma nic śmieszniejszego niż procedery klasyfikacyjne, które dzielą wszelkie zjawiska i przejawy życia wedle tak rudymentarnych kryteriów: w Ferdydurke "nowoczesna" noga zaczyna walczyć ze "staroświecką" ręką, talerz zupy ze szklanką wody, telefon z listem, kołnierzyk z krawatem, tapczan z łóżkiem i przedpokój z sypialnią... skrajnie nasemantyzowany świat staje się prędko równie barwny co niedorzeczny. Ciekawe, że złośliwość pisarza - inaczej niż w wypadku mistrza Rabelego - zwraca się bardziej przeciw modernardom i postęposłom niż przeciw tradycjonalistom: może dlatego, że na tych ostatnich współczesna literatura nie zostawiła już