1956 (byłem wtedy studentem pierwszego roku) zaczęła się odwilż i szał na Akademii: szał nadrabiania wszystkiego. Przede wszystkim zupełnie bezkrytyczna miłość do abstrakcji i do wszystkiego, czego do tej pory nie mieliśmy okazji robić. Więc te moje zachwyty, fascynacje - wynikające z ducha przekory - dotyczyły już jakiejś innej rzeczywistości estetycznej niż kolorystyczna lub abstrakcyjna.&lt;/&gt;<br>&lt;who1&gt;Czy miałeś swojego mistrza w obrębie Akademii?&lt;/&gt;<br>&lt;who5&gt;Autorytetem, który uspokajał i pokazywał horyzonty istotne, był profesor Mieczysław Wejman. To była, obok profesora Ludwika Gardowskiego, najważniejsza postać w mojej akademickiej edukacji. Poza tym profesor Adam Stalony-Dobrzański, któremu zawdzięczam większość moich zawodowych kompetencji. Wejman miał zupełnie niezwykły dar pobudzania