potężnym poczuciem humoru, najlepiej - humoru autoironicznego i wyczulonego na absurdy rzeczywistości. Jedynie bowiem tego rodzaju poczucie humoru pozwoliłoby pisarzowi posadzonemu na prezydenckim fotelu myśleć na serio o wydźwignięciu społeczeństwa z głębin totalitarnego absurdu na poziom w miarę racjonalnego funkcjonowania; i zarazem, tylko takie poczucie humoru pozwoliłoby mu w trakcie tej kolosalnej pracy nie traktować zbyt poważnie samego siebie i swojej opatrznościowej roli. Krótko mówiąc, przepis na idealnego prezydenta wolnej Czechosłowacji, który by najprawdopodobniej nasi dyskutanci po długich sporach ustalili, wyglądałby następująco: powinien być autentycznie dobrym dramatopisarzem o autentycznie silnych przekonaniach moralnych, zrównoważonych przez autentyczną zdolność do pluralistycznej tolerancji i kontrolowanych przez