się już<br>mocno zmęczony, i mówiłem nie patrząc na niego.<br> - Bo jak raz zaczniesz zbliżać się do siebie samego...<br> Co za niebywałe przeżycie!...<br> To jest w tym zbyt wiele szczęścia z pokonywania...<br> - Siebie? - wtrącił ironicznie markiz.<br> - Boże broń!<br> Ciemności.<br> Zamilkliśmy obaj.<br> Za oknem zerwał się wiatr, wzbił tumany węglowego pyłu, kołysał<br>jesionem.<br> Zakurzył nam cały widok.<br> - A tobie się to udało? - spytał po chwili mój towarzysz.<br> - Skąd takie mniemanie! - odparłem patrząc na kłębiący się pył.<br> &lt;page nr=173&gt;<br> - Oczywiście, że mi się nie udało... - powiedziałem odwracając<br>się plecami do okna - skoro nadal tu pokutuję z tobą... -<br>uśmiechnąłem się.<br> - Ale przynajmniej zaczynam domyślać się, o