mi do ręki lunetę, ale wciąż jeszcze patrzyłem w dół. Nigdy nie widziałem stołowego z takiej wysokości. Wprawdzie pokój tonął w zielonkawo rozświetlonej mgiełce ulicznej, podbarwianej czerwienią lampki z kąta między oknem a drzwiami, a mimo to łatwo mogłem rozpoznać długie, płaskie plecy obiadowego stołu, który stąd wyglądał jak prom kołyszący się z lekka w mglistej poświacie. W równowadze utrzymywały go podpierające ze wszystkich stron oparcia krzeseł. Pod oknem świeciło się mętnym źródełkiem akwarium ze złotymi rybkami, <page nr=21> a na parapecie doniczki z krzaczkami pelargonii, przeżarte rdzą przekwitania, imitowały zaczarowany lasek mirtowy. Po stronie przeciwległej, zacienionej ponurą bezbarwnością, spał na stojąco herbaciany