Typ tekstu: Książka
Autor: red. Gomulicka Barbara
Tytuł: Pisarze polskiego oświecenia
Rok: 1996
Autor: red. Gomulicka Barbara
Tytuł: Pisarze polskiego oświecenia
Rok: 1996
miłości zostają przezwyciężone przez sentymentalny los, sprzyjający bohaterom czułym i skorym do łez.
Przekładając tekst francuski księżna dostosowywała go ostrożnie do nowych warunków odbioru i „rodzimego kroju". Przede wszystkim zrezygnowała z maskarady arlekinad Floriana, chętnie inscenizowanych w Théâtre Italien, ale na gruncie polskim zbyt jednoznacznie wiązanych z wzorem włoskiej komedii dell'arte. Modyfikowała ostrożnie niektóre role i umacniała podstawy „la sensibilité", rezygnując przede wszystkim z właściwej arlekinadom kostiumowości głównego bohatera. W pracy nad tekstem obcym chciała kierować się wskazaniami ojca, aby nie tłumaczyć literalnie, nie „spisywać wokabularza", a z drugiej strony, aby nie „przeinaczać" dowolnie oryginału. W adaptacji tekstu
Przekładając tekst francuski księżna dostosowywała go ostrożnie do nowych warunków odbioru i „rodzimego kroju". Przede wszystkim zrezygnowała z maskarady arlekinad Floriana, chętnie inscenizowanych w Théâtre Italien, ale na gruncie polskim zbyt jednoznacznie wiązanych z wzorem włoskiej komedii dell'arte. Modyfikowała ostrożnie niektóre role i umacniała podstawy „la sensibilité", rezygnując przede wszystkim z właściwej arlekinadom kostiumowości głównego bohatera. W pracy nad tekstem obcym chciała kierować się wskazaniami ojca, aby nie tłumaczyć literalnie, nie „spisywać wokabularza", a z drugiej strony, aby nie „przeinaczać" dowolnie oryginału. W adaptacji tekstu
miłości zostają przezwyciężone przez sentymentalny los, sprzyjający bohaterom czułym i skorym do łez.<br> Przekładając tekst francuski księżna dostosowywała go ostrożnie do nowych warunków odbioru i „rodzimego kroju". Przede wszystkim zrezygnowała z maskarady arlekinad Floriana, chętnie inscenizowanych w Théâtre Italien, ale na gruncie polskim zbyt jednoznacznie wiązanych z wzorem włoskiej komedii dell'arte. Modyfikowała ostrożnie niektóre role i umacniała podstawy „la sensibilité", rezygnując przede wszystkim z właściwej arlekinadom kostiumowości głównego bohatera. W pracy nad tekstem obcym chciała kierować się wskazaniami ojca, aby nie tłumaczyć literalnie, nie „spisywać wokabularza", a z drugiej strony, aby nie „przeinaczać" dowolnie oryginału. W adaptacji tekstu
