dla białych w Las Vegas. Miało to oczywiście swoje dobre i złe strony.<br>Dobre, ponieważ otwierało oczy Ameryki na rap jako zjawisko artystyczne, a raperom otwierało z kolei drogę do pieniędzy. Menedżerowie (bardzo często biali) wyczuwali, że w ulicznym rymowaniu do taktu tkwi spory potencjał komercyjny. Ale właśnie to słowo "komercyjny" źle brzmiało w uszach purystom. Rap był i jest przecież przede wszystkim sposobem ekspresji właściwym niezamożnej, nieco zapomnianej ludności murzyńskiej<br>w amerykańskich miastach. W naturze raperów - mówili krytycy - nie leżało robienie rynkowej kariery, która tępi ostrze buntu.<br>Czy przez te słowa przemawiała zazdrość o sukces finansowy, czy faktycznie dobry rap