Ocenia się, że obiektów krążących w dysku jest kilka razy więcej niż brył tworzących część sferyczną.<br>Do skonstruowania naszkicowanej tu struktury obłoku Oorta w znacznym stopniu przyczynili się trzej kanadyjscy astronomowie: Thomas Quinn, Martin Duncan oraz Scott Tremaine. Ich najgłośniejszym odkryciem było jednak udowodnienie w 1988 roku, że nie wszystkie komety mogą brać swój początek w obłoku Oorta. By wytłumaczyć obecność w Układzie Słonecznym komet krótkookresowych (należy do nich na przykład kometa Halleya), których orbity nie odchylają się zbytnio od płaszczyzny wspólnej orbitom wszystkich planet, niezbędne okazało się istnienie tuż za orbitą Neptuna specjalnego kometarnego rezerwuaru. Powinien on mieć kształt płaskiego