pacierzach.<br> To wszystko odbijałem sobie na Bogu ducha winnym ojcu. Cieszyłem się,<br>że mu ten koń wcale nie pasuje, za urodny jest, za wyniosły, pożałuje<br>kiedyś tego złudzenia. Powinien wiedzieć, że taki koń nie jest<br>stworzony do ciągnięcia byle kogo, ale chyba do tego, aby się w zadumie<br>pogrążać, po komnatach błądzić, cukry jeść z rąk i współczuć bydlęcej<br>doli innym, prawdziwym koniom.<br> Lecz ojciec siedział przykulony nad rękami pełnymi bata i lejców, a<br>oczy miał zmrużone przed jasnością, która biła z pól - czy może z tego,<br>że morzył go sen, a myśli trapiły.<br> Pragnąłem w niego wmówić, aby się choć