się własnym wzrokiem zabije, a tak uwolnilibyśmy od potwora i tę Warszawę umiłowaną i całą przesławną Rzeczpospolitą.<br>- Sposób jest dobry i pewny, ani słowa! - wyrzeknie Strubicz. - Ale skąd wziąć takiego śmiałka, co zdrową głowę pod ewangelię położy?<br>- Tak, tak - zajęknie Ostrożyna - nie ma już takich ludzi na świecie!<br>Nagle do komnaty Fabuli dobiegł ponury głos farnego dzwonu, a w ślad za tym *przejmującym dźwiękiem ogromny gwar tysiącznego tłumu. Imć pan Strubicz wychylił się przez okno.<br>- Mam! mam! - zakrzyknął radośnie - mam takiego człowieka! Kumie! Kumo! za mną!<br>- Bóg zapłać, uczony mężu! Bóg zapłać!<br>I już ich nie było w komnacie.<br><br>&lt;tit1&gt;Skazaniec&lt;/&gt;<br><br>Od