miejscem akcji - gdy w polskich dramatach zamek, zindywidualizowany i groźny, dzięki potędze dziwnej "osobowości" stanowi aż osobliwą konkurencję dla postaci scenicznych. Nastrój zamku, często eksponowany w romantycznym teatrze, mocniej jeszcze wkracza do teatru wyobraźni czytelnika. W dramatach Słowackiego, w młodzieńczych dramatach Norwida. Gdy się czyta - z równą łatwością, jak wnętrze komnaty, pojawia się w wyobraźni cały zamek; w teatrze z reguły widać tylko wnętrze. Może być ono obszerne, ponure (jak w Burgrafach Wiktora Hugo), lecz zawsze będzie to tylko część budynku, pars pro toto. Gdy zechce się ukazać go w całości - pojawi się w dali jako typowe malowidło w tle pejzażu