kierownictwem (7 maja 1791), Goethe podnosił właśnie rolę harmonii i piękna całości spektaklu. O tym, jak dalece w teatrze weimarskim dbano o klasyczny porządek inscenizacji, świadczą także zachowane z tamtych lat rysunki i malowidła. Na obrazie olejnym Friedricha Matthaei, ukazującym weimarską scenę z Narzeczonej z Messyny Schillera, upozowanie postaci i kompozycja tła swą idealną harmonią przypominają wręcz sceny z obrazów Davida.<br>Goethe dbał o przestrzeganie ustalonych konwencji - takich jak ruchy aktorów i ich rozmieszczenie na scenie - tworzących czytelny dla widza język znaków. Ukrócał emocjonalność tonu czy gestu, nie zezwalał na wybijanie się indywidualności, motywując to tym, że jeśli pojedynczy aktor skupia