rewizjonizmu. Obie te koncepcje, których zasług dla społeczeństwa nie omieszkał Michnik wyraźnie podkreślić, były programem przemian zaadresowanym do władzy a nie do społeczeństwa. Dlatego poniosły fiasko, dlatego z opozycji wobec władzy przekształciły się w jej mimowolnych sojuszników. Rewizjonizm zmarł w 1968 roku, neopozytywizm zakończył swą drogę wiodącą "od kompromisu do kompromitacji" głosowaniem wszystkich posłów grupy Znak, z wyjątkiem jednego, za zmianami Konstytucji, przeciwko którym protestowała cała niezależna opinia kraju. Nie postawę czy taktykę kompromisu z liberalną tendencją w partii zarzuca Michnik rewizjonizmowi, lecz brak własnego programu i zacieranie różnic między nim a partią.<br>W pewnych okolicznościach głośne wypowiedzenie oczywistości staje się