obojętni i apatyczni, inni zaczęli szeptać i naradzać się między sobą. Oczy lśniły im gorączką, popękane, czarne wargi ledwo wypuszczały pojedyncze, ostre słowa. Wreszcie dziesięciu delegatów wybrało się do namiotu Spartakusa. Najśmielszy z nich, wielokrotny zwycięzca areny, ciemnoskóry Bato, wystąpił na czele delegacji:<br>- Wodzu, chcemy się bić. Nie będziemy tu konać z pragnienia. Gladiator może umierać tylko w walce.<br>Spartakus patrzył na nich uważnie. Sczerniałe, obrośnięte twarze, obciągnięte spierzchniętą skórą, były zacięte i złe. Oczy płonęły jak u wilków.<br>- Dobrze. Będziemy się bić, chłopcy. Patrzcie, chmury zaciągają niebo od zachodu. Może w nocy spadnie deszcz. Może też nadciągnie odsiecz. Wydam rozkazy