msze łacińskie, reprezentujące w aspekcie tekstowym dwa typy: <br>sześcioczęściowy cykl (z wyróżnioną częścią Benedictus) ordinarium missae ­ <br>przeważający ­ i mszę żałobną (Gieburowski). Tekst jest zawsze kompletny z zachowaniem <br>struktury liturgicznej; niekiedy tylko pojawiają się powtórzenia pojedynczych <br>słów bądź takich struktur, jak Kyrie (Christe) eleison, dona nobis pacem, wyjątkowo <br>zaś wersów (zawsze kończących jednak daną część), np. Cum Sancto Spiritu - Amen <br>(Gloria, w Missa Diminicalis [I], 1936 Chlondowskiego). Harmonicznie msze te <br>reprezentują typ prostej tonalności tradycyjnej, przeważnie z elementami modalnymi <br>­ imitującej wzorzec harmoniki palestrinowskiej, wyjątkowo natomiast z pewnymi <br>strukturami charakterystycznymi dla harmoniki późnoromantycznej, stosowanymi <br>oszczędnie, np. u Gieburowskiego (zob. prz. 129).<br> W części