oficerek rozpaczliwym szarpnięciem wyrywa mi się, wyskakuje z wozu i kryje się w ruinach z których natychmiast otwiera do nas "ogień" ceglanych pocisków (broni palnej przy sobie na szczęście nie miał). My się przed "ogniem" chronimy z kolei z kierowcą do trolejbusu, z którego wyskoczyliśmy w pogoni za oficerkiem. Zakrwawionej konduktorce udało się w tym czasie "zabezpieczyć" porucznikową i wieziemy ją na Dworzec Gdański, by tam oddać w ręce milicji. Nic to nie dało zresztą, bo "świadek" oświadczyła oczywiście, że wojskowy był dla niej całkowicie przypadkowym towarzyszem podróży i nie zna jego personaliów. <br> Oczywiście podobne zachowanie oficera w II Rzeczypospolitej było