swą twarz przed ciosem, i jęknął raz jeszcze. W jego załzawionych oczach odmalowała się rozpacz. Cofnął się znowu o krok, a potem przemknął między stolikami i pobiegł w stronę drzwi. Było to nieoczekiwane i nad wyraz przykre. Chirurg zerwał się z miejsca i spojrzał za uciekającym krawcem swymi żółtymi jak koniak oczami. Był jak gdyby ubawiony całą tą historią, tak przynajmniej myśleli wszyscy w kawiarni, ale nikt nie wiedział, że w duszy myślał ponuro: "Wygląda to tak, jakby ktoś z nas dwóch miał nieczyste sumienie". Ale potem pomyślał: "Rebeko!" i życie znowu nabrało sensu, i natychmiast zgasły urojone strachy. Laskę i