pierwszej połowie lat pięćdziesiątych. Wszystkie one opierają się na jednym schemacie: po rytualnym hołdzie, złożonym na wstępie mądrym przywódcom prowadzącej nas w jasną przyszłość Partii, następuje równie rytualne wyznanie wiary w doktrynę realizmu socjalistycznego i jego fundamentalnej zasady typowości, po czym przechodzimy do trzeciej fazy magicznego obrzędu, a mianowicie do konstruktywnej krytyki. Chodzi w tym momencie zwykle o to, że typowość jest bezsprzecznie zasadą niepodważalną i życie pisarza bez niej prowadziłoby w szybkim tempie do zguby, niemniej jednak, towarzysze, pamiętajmy: obowiązkiem pisarza jest dołożyć wszelkich starań, aby typowość w jego wykonaniu, będąc tak typową jak tylko się da, zarazem nie była