niedyrektywną, z minimalnym włączaniem się trenerów w bezpośrednie interakcje. Praca niedyrektywnego trenera opiera się na przeświadczeniu, że brak określonej z góry struktury umożliwia autentyczne i spontaniczne uwyraźnienie ról w grupie, dostarcza bogatego materiału do informacji zwrotnych i wzmacnia samosterowność grupy. Trener taki jest także przekonany, że grupa potrafi poradzić sobie konstruktywnie z nie ustrukturalizowaną i nie kierowaną sytuacją. Pozwala na to, aby "zdarzenia toczyły się", a grupa zachowała własne tempo. Aby uznać, że sytuacja taka jest możliwa, należy przyjąć pewne założenia teoretyczne. Aby zaś z kolei uzasadnić, że taka sytuacja jest pożądana, przyjąć należy pewne postulaty aksjologiczne.<br><br>Oto założenia, które czynią