jest ona wynikiem wcześniejszej dynamizacji. Związana jest ona z poczuciem "niedosytu" u odbiorcy i dążeniem do pełnego, naocznego obcowania z jakością. Można sądzić, że wynika z istnienia w dziele sztuki struktury rudymentarnej możliwej do rozwinięcia się w strukturę zaktualizowaną, w której zawierać się będą miejsca niedookreślone. Następne fazy dotyczą tylko kontemplacji tego, co zostało "stworzone" w konkretyzacji, ale po wcześniejszej dynamizacji, która jawi się tutaj jako pierwotna w stosunku do pozostałych faz przeżycia estetycznego, o których pisze Ingarden. Dynamizacja byłaby w efekcie warunkiem wytworzenia przedmiotu estetycznego.<br>W związku z tym przez dynamizację należy rozumieć proces, dzięki któremu możliwe jest otwarcie granic