której trudno było się poruszać, powstawały wspaniałe teksty Tadeusza. Każdy z nich właściwie na pierwszą stronę "Tygodnika". Nie było w nich skreśleń, poprawek, kleksów stylistycznych. Pisał jakby w natchnieniu, cały rozradowany od środka, całkowicie wyłączony z burzliwego rytmu zajęć redakcyjnych. Nie była to jednak improwizacja, ale proces cały czas myślowo kontrolowany. Także potem w warunkach uciążliwej choroby, narastającego zmęczenia i wyczerpania, przez te krótkie chwile, kiedy dyktował żonie na maszynę swój tekst (gdyż już sam nie mógł pisać), czuł, że naprawdę żyje, był poza chorobą. I w tym wysiłku przywoływania słów uciekających z pola świadomości, z pamięci, która stawała się coraz